Zmarł Stanisław Śnieg – był działaczem Solidarności w Lubinie

W wieku 92 lat zmarł wczoraj Stanisław Śnieg. Był absolwentem Instytutu Geografii Uniwersytetu Jagiellońskiego, Instytut Geografii oraz Wydziału Geologii Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Stał się jedną ze sztandarowych postaci zagłębiowej Solidarności, gdy współorganizował pokojową manifestację z 31 sierpnia 1982 r. w Lubinie, którą brutalnie spacyfikowały oddziały ZOMO. W niedzielę wspominaliśmy w naszym portalu to tragiczne wydarzenie. Pogrzeb odbędzie się w czwartek 29 sierpnia br.

Śp. Stanisław Śnieg urodził się 14 sierpnia 1927 w Dubience k. Chełma. W latach 1947 – 1952 pracował jako nauczyciel w szkole podstawowej w Husynnem k. Chełma, a w latach 1952 – 1955 w szkole podstawowej w Kamiennej Górze i w latach 1955 – 1956 jako nauczyciel przy Towarzystwie Przyjaciół Dzieci w Jaworze (jednocześnie pracownik KP PZPR tamże). W okresie 1956 – 1957 bez zatrudnienia, a w 1957 krótko pracował na stanowisku kierownika restauracji w Jaworze. Do zawodu nauczyciela wrócił w latach 1957 – 1958, gdy uczył najpierw w szkole podstawowej w Borowie k. Jawora, w latach 1958 – 1964 w szkole podstawowej nr 5 w Jaworze, w latach 1964 – 1980 w Technikum Górniczym Rud Miedzi w Lubinie. Od 1980 przeszedł na rentę. W latach 1953 – 1956 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1956 został zatrzymany przez MO podczas próby pomocy powstańcom na Węgrzech. W latach 1978 – 1979 współpracował z Ruchem Obrony Praw Człowieka i Obywatela.

Od września 1980 r. należał do NSZZ „Solidarność”. We wrześniu 1980 r. zainicjował powołanie Komisji Zakładowej Pracowników Oświaty na terenie Lubina i Jawora i przewodniczył Komisji Koordynacyjnej zakładów pracy z Lubina (poza KGHM) i okolicy. Był też członkiem Krajowej Sekcji Oświaty i Wychowania „Solidarności”. W listopadzie 1980 r.  uczestniczył w strajku okupacyjnym pracowników oświaty i służby zdrowia w Gdańsku, gdzie reprezentował MKZ w Legnicy. W 1982 założył i był autorem podziemnego pisma satyrycznego „Żądło Robola”. Współpracował z ukrywającymi się członkami MKS przy ZG Rudna.

31 sierpnia 1982 był współorganizatorem pokojowej manifestacji w Lubinie krwawo stłumionej przez ZOMO. We wrześniu 1982 r. aresztowany, a później zwolniony ze względu na stan zdrowia. We wrześniu 1983 r. ponownie aresztowany, przetrzymywany we Wrocławiu. Wziął udział w głodówce przeciwko aresztowaniu działaczek „Solidarności” przetrzymywanych bez sankcji prokuratorskiej. W 1984 r. zwolniony na mocy amnestii.

Od 1985 r. zaangażował się w Duszpasterstwo Ludzi Pracy przy parafii pw. św. Maksymiliana Marii Kolbego w Lubinie organizowanie Mszy św. za Ojczyznę w Polkowicach. Jako współzałożyciel wybrany na przewodniczący Towarzystwa Pamięci Ofiar Lubina. Od 1984 do 1989 r. był członkiem podziemnej Międzyzakładowej Komisji Wykonawczej „Solidarność” Zagłębie Miedziowe.

W 1984 r. był założycielem i autorem tekstów w podziemnych pismach „Bar(d)ak Socjalistycznego Obozu Koncentracyjnego” oraz „Swojak”. Współpracował z redakcją podziemnego pisma „Wolny Głos” w Lubinie. W 1985 r. ponownie aresztowany za działalność kolportażową i w 1986 r. skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Legnicy na 3 lata więzienia w zawieszeniu na 5 lat. W latach 1987 – 1988 z Julianem Romanem Zawadzkim działał w Komisji Interwencji i Praworządności „Solidarności” Dolny Śląsk we Wrocławiu i KIiP „Solidarności” Zagłębia Miedziowego w Lubinie.

Współpracownik Pomarańczowej Alternatywy we Wrocławiu. Od 1992 na emeryturze. Napisał książkę „Alarm dla miasta Lubina” wydaną w 1992 r.  Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski w 2007 r.

Na podstawie: Encyklopedia Solidarności.

foto: Wojciech Obremski